توضیحات

برای داشتن جهانی بهتر ، همه کودکان نیاز دارند که رشد کنند ، سالم باشند و استعدادهایشان  را  شکوفا نمایند.  ( یونیسف )

اغلب ما هنگام عبور از خیابان های اصلی شهر ، کودکان کار و کودکان مهاجر را می بینیم که  اگرچه از  وضعیت آنها  متاثر می شویم  اما  بی توجه  از کنارشان عبور می کنیم. گاه توجه یک نفر  به این پدیده  اجتماعی ، منشا کاری تاثیرگذار می شود و آغازگر راهی  نو در مسیر زندگی این کودکان می گردد.

آقای حسن گلچین نژاد دزفولی ، مدیر و آموزگار دبستان آیت الله فلسفی دزفول است که دکترای تخصصی برنامه ریزی درسی  دارد و در دانشگاه  فرهنگیان دزفول نیز تدریس می کند.

این معلم با تجربه ، اوایل  سال تحصیلی  99  هنگام عبور از  یک خیابان در شهر دزفول ، کنار پیاده رو  یک کودک کار افغانستانی را می بیند که بساطی پهن کرده  و وسایلی می فروشد و در همان حال  در دفترچه ای خطوطی رسم می کرد.

آقای گلچین ، توجهش به نوشته های کودک جلب می شود و با چند  پرسش از  او  متوجه می شود که آرش  9 ساله به مدرسه نمی رود و محل سکونتش همان نزدیکی است و بعد از ملاقات  با  والدین کودک معلوم می شود که هیچ مدرسه ای آرش را ثبت نام نمی کند. مطابق قوانین ایران ،  کودکانی که به صورت غیرقانونی به  ایران مهاجرت کرده اند ، از حق تحصیل محرومند و هیچ آموزشگاهی ، کودکان مهاجر غیرقانونی را ثبت نام  نمی کند.

این معلم اگر چه قادر نیست راهکاری قانونی برای حل این مسئله پیدا کند اما نمی تواند این کودک را به حال خود رها کند و با عزمی قاطع تصمیم به باسواد کردن او می گیرد.

از آن جایی که فضای مناسبی برای تدریس یافت نمی شود ، آقای گلچین بعد از ظهرها ، کنار همان بساط خرازی ، برای تدریس به این کودک حاضر می شود.

چندی بعد ، کودکان مهاجر دیگری ، به این مدرسه خیابانی اضافه می شوند و استاد ناگزیر ، مکانی دیگر را برای تدریس انتخاب می کند . کلاس مورد نظر در کنار یکی از بوستان های شهر ، جایی که به محل سکونت تعدادی از کودکان نزدیک است ، تشکیل می شود. کلاسی که با آرش شروع شد ، به تدریج با مجیب ، برکت ، ملک ، عسل ، بهاره ، ذبیح و … به 60 نفر افزایش یافت . در حال حاضر 24 دختر و 36 پسر ، از رده سنی هفت تا چهارده سال در سه پایه اول تا سوم ابتدایی در این کلاس آموزش می بینند.

این کودکان که مهاجر افغانستانی و اندکی پاکستانی هستند ، اغلب به دلیل مشکلات اقتصادی ، با دست فروشی یاریگر خانواده هستند اما با تمام مشکلات ، از شرکت در این کلاس خیابانی استقبال می کنند.

انعکاس این خبر در فضای مجازی و رسانه ها بازتاب گسترده ای داشته است و اغلب مردم ، این حرکت انسان دوستانه را مورد حمایت قرار می دهند. تلاش های خالصانه استاد گلچین ، از طرف آموزش و پرورش دزفول ، فرهنگیان و خیرین ، مورد حمایت قرار گرفته و گاه کمک های مالی هم ارسال می کنند.

مشکلات موجود در  مدرسه خیابانی

متاسفانه  این فضای آموزشی فاقد  هر گونه امکانات است . کلاس های مجزا ، میز و نیمکت ، آبخوری و سرویس بهداشتی ، ابتدایی ترین نیازهای یک فضای آموزشی است که در این مکان  اصلا  وجود  ندارند.

تنها مدرس این مدرسه ، استاد گلچین است که بی هیچ چشم داشتی ، علاوه بر تدریس رایگان ، لوازم تحریر ، لباس ، کفش و کیف نیز برای کودکان فراهم می کند. اگر چه کمک های مردمی ، موجب دلگرمی است اما این کمک ها و تشویق های زبانی ، کافی نیست. کودکان مهاجر هم  حق زندگی بدون خشونت و عدالت آموزشی را دارند و حق دارند از کودکی خود لذت ببرند و در کنار همکلاسی های خود ، آموزش ببینند.

اصلی ترین نیاز این  کودکان ، نیروی کمکی برای تدریس و ایجاد سر پناه مناسبی برای تشکیل کلاسهاست که تاکنون در این موارد هیچ  پیشنهاد مناسبی ، از طرف مسؤلین  ارائه  نشده است.

کلاسی 60 نفره  و تدریس سه پایه تحصیلی  با یک مدرس ، کاری بسیار دشوارست به خصوص که  این کودکان دوره پیش دبستانی را  هم  نگذرانده اند.

مشکل دیگر عدم ارائه  کارنامه تحصیلی به این کودکان است.  تا زمانی که آنها به عنوان دانش آموز در سامانه دانش آموزی « سیدا » ثبت نام  نشوند ، نمی توان کارنامه ای برای آنها صادر کرد.

عدم دریافت کارنامه ، این کودکان را  بی انگیزه  می کند  زیرا  تلاشی که برای باسوادشدن  می کنند  ، نتیجه ملموسی ندارد که موجب تشویق آنها شود . استاد گلچین که این اقدام  انسان دوستانه را آغاز کرده است و با تمام سختی ها ادامه می دهد ، قصدش مبارزه با جهل و بیسوادی  و پیشگیری از  بزهکاری در جامعه است . هر چند با موانع قانونی که سر راهست ، شاید  نتیجه مطلوبی حاصل نشود  اما باور دارد که  تلاش برای تغییر  و دستیابی به هدف ،  ارزشمند است .

به راه بادیه رفتن به  از  نشستنِ  باطل

که گر  مراد  نیابم  به قدرِ وسع بکوشم